Afgelopen zaterdag was de dag dat we eigenlijk naar Shanghai zouden vliegen. We hadden lang uitgekeken naar onze negende (?) gezamenlijke bezoek aan deze allesomvattende stad, waar je trouwens ook heerlijk (en bijzonder) kunt eten.
Door de Corona-crisis was dit uiteraard niet mogelijk. Maar als pleister op de wonde gaf ons dat wel de kans de traiteur-kwaliteiten van een van onze lokale culinaire helden te testen. Als vierde in deze rij was Villa la Ruche aan de beurt. Van alle restaurants waar we voor onze ‘negende’ uit eten zijn geweest, kwamen het vaakst in het gezellige restaurant van Marko Karelse aan de Prinses Mariannelaan. En dat is altijd goed; laatst waren we er nog om te genieten van het speciale jubileummenu ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van ‘De Villa’. Dus als één restaurant deze crisis moet overleven ……
De menu’s werden bezorgd in een keurige, stevige doos. Boordevol bakjes, en vergezeld van een heldere instructie. We konden kiezen uit een tweetal voor- en hoofdgerechten en een soepje en een dessert maken het viergangendiner compleet. Even wachten tot de (kleine) kinderen naar bed zijn – Max at ook nu gezellig mee – en de kamer kon weer worden omgetoverd tot ons eigen huiskamerrestaurant.
Van de thuiskok werd dit keer niet te veel gevergd. Wat opwarmen in een pannetje (de soep, het stoofvlees en de sauzen) of in de oven (het kalfsvlees en de tarbot) was voldoende. De uitdaging zat ‘m vooral in de presentatie. We begonnen alle drie met de steak tartaar. Die was al helemaal kant en klaar! De smaak deed niet of nauwelijks onder voor de variant van Bij Erik, waarvan we vorige week genoten. Een mooie start! De tussengang was een aardappelsoepje. Dat klinkt misschien niet zo spannend, maar wat was dat lekker! Een heerlijk romig soepje, met een flinke schep zeer smaakvol stoofvlees. Zalig!
Het hoofdgerecht bestond uit een stukje kalfshaas voor Judith, en tarbot voor Max en mij. Terwijl de vis en het vlees met de bijbehorende groenten rustig opwarmden in de oven, konden de sausjes in pannetjes op de juiste temperatuur komen. En op zo’n moment kom je er ook weer achter wat je nog aan thuis-kok-attributen mist: een paar kleine sauspannetjes staan inmiddels op mijn verlanglijstje.
De vis was prima. Een mooie portie tarbot onder een lekker kruidenkorstje, vergezeld door asperges, wat spinazie en een aardappelgratin. Voor Juud een mooi stukje kalfsvlees met garnituren. Vooral de mooie saus met bospaddenstoeltjes viel in de smaak. Tot slot nog een heerlijk dessert: een schuimige mojito-variant met aardbeitjes. Top!
Voor de wijn was ik die middag nog even bij Joost van Van Dop langs geweest. Dat blijft toch een fenomeen: je vertelt wat je gaat eten en wat je ongeveer voor wijn in gedachten hebt. Dan fronst Joost de wenkbrauwen voor een paar luttele seconden en ja!, daar komt weer een prima suggestie.
Bij de steak tartaar zocht ik een mooie, niet op hout gerijpte Chardonnay. We kwamen uit op een fles van Domiane de Cibadiès: een echte Chardonnay voor een redelijke prijs. Omdat Juud geen liefhebber van rode wijn is, moest er een rosé voor bij het kalfsvlees komen. Joost rade een Italiaanse variant aan: een Magenta uit de Abruzzen. Geen rood, en toch een lekkere, stevige wijn. Ik verwende mezelf met nog een flesje Chablis van Fèvre-Fèvre, die eerder het kreeftenmenu van Central Park opleukte. En dat bleek ook een meer dan prima combinatie met de tarbot!
Op eigen initiatief nam ik ook nog een fles Port (Graham’s, een 10-jaar oude Tawny) mee. Dat was weliswaar geen passende combinatie met het dessert, maar wel een prima afsluiting erná van wederom een geslaagd dinertje thuis!
Het was weer een mooie avond. Met dank aan Marko en Erica, die we beloven dat we – zodra dat weer kan en mag - snel weer langs komen in hun gezellige en knusse restaurant!
